Ποδοσφαιρικοί σύλλογοι και ενδιαφερόμενα μέρη – C-224/23 P

Το 2021, ο ποδοσφαιριστής Lionel Messi ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την Barcelona και τη μεταγραφή του στην Paris Saint-Germain (PSG). Ο I. Abdelmouine, μέλος της PBL (συνδέσμου οπαδών της Barcelona) και socio (μέλος που καταβάλει συνδρομή) της Barcelona, υπέβαλε καταγγελία στην Επιτροπή, ισχυριζόμενος ότι η PSG είχε λάβει παράνομη κρατική ενίσχυση για να προβεί στην επίμαχη μεταγραφή. Η Επιτροπή, με έγγραφό της, έκρινε ότι ο καταγγέλλων δεν μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ενδιαφερόμενο μέρος και, άρα, οι ισχυρισμοί του δεν αποτελούσαν καταγγελία.

Η PBL και ο I. Abdelmouine προσέφυγαν στο ΓεΔΕΕ (T 538/21), το οποίο απέρριψε τους ισχυρισμούς τους, συμφωνώντας με την Επιτροπή ότι το απλό μέλος ποδοσφαιρικού συλλόγου δεν αποτελεί ενδιαφερόμενο μέρος κατά τον Κανονισμό 2015/1589, ώστε να υποβάλει καταγγελία στην Επιτροπή. Κατόπιν τούτου, οι προσφεύγοντες άσκησαν την παρούσα αίτηση αναιρέσεως.

Το ΔΕΕ παρατήρησε αρχικά ότι «ενδιαφερόμενο μέρος» μπορεί να είναι κάθε πρόσωπο του οποίου τα συμφέροντα μπορεί να θιγούν από τη χορήγηση της επίμαχης ενίσχυσης. Προϋποτίθεται, πάντως, ότι το πρόσωπο αυτό αποδεικνύει επαρκώς ότι υπάρχει κίνδυνος η ενίσχυση να έχει συγκεκριμένες επιπτώσεις στην κατάστασή του. Απαραίτητο προς τούτο είναι πως η χορήγηση της εικαζόμενης ενίσχυσης ενδέχεται να θίξει πράγματι τα «δικά του» συμφέροντα, δηλαδή συμφέροντα τα οποία είναι προσωπικά. Αντιθέτως, δεν εμπίπτουν στην κατηγορία αυτή τα γενικά συμφέροντα. Για γενικά συμφέροντα ή για συμφέροντα μίας κατηγορίας προσώπων, έχει γίνει στο παρελθόν δεκτή η ιδιότητα του ενδιαφερόμενου μέρους, μόνο σε νομικά πρόσωπα, στο μέτρο που είχαν ως σκοπό να προασπίζουν τα εν λόγω συμφέροντα. Ωστόσο, εν προκειμένω, το ΓεΔΕΕ δεν είχε υποπέσει σε πλάνη περί το δίκαιο, κρίνοντας ότι ένα φυσικό πρόσωπο, όπως ο I. Abdelmouine δεν μπορούσε να επικαλεσθεί βασίμως το γενικό συμφέρον για την προάσπιση αθλήματος, όπως το ποδόσφαιρο, και των αξιών του, προκειμένου να αποδείξει ότι αποτελεί ενδιαφερόμενο μέρος.

Περαιτέρω, το ΔΕΕ έκρινε ότι το κάθε τέτοιο φυσικό πρόσωπο πρέπει να αποδεικνύει ότι η χορήγηση της επίμαχης ενίσχυσης είχε πράγματι ή, τουλάχιστον, ότι υπήρχε ο ενδεχόμενος κίνδυνος να έχει, συγκεκριμένες επιπτώσεις στα συμφέροντά του, καταδεικνύοντας τόσο τις πραγματικές ή δυνητικές επιπτώσεις όσο και την αιτιώδη συνάφειά τους με τη χορήγηση της ενίσχυσης. Τούτο, είναι ιδίως δυνατό με την απόδειξη των συγκεκριμένων επιπτώσεων που έχει ή θα μπορούσε να έχει η ενίσχυση, άμεσα ή έμμεσα, λόγω αλληλουχίας συνδεδεμένων περιστατικών τα οποία έχουν ήδη συμβεί ή πρόκειται να συμβούν κατά τρόπο αρκούντως προβλέψιμο και βέβαιο. Στο πλαίσιο αυτό, το ΔΕΕ εντόπισε σφάλματα στην κρίση του ΓεΔΕΕ, στο μέτρο που δεν συμφωνούσε με τον παραπάνω κανόνα, σημείωσε, όμως, ότι τα νομικά αυτά σφάλματα δεν επιφέρουν αναίρεση της απόφασής του, δεδομένου ότι το ΓεΔΕΕ είχε εκτιμήσει, εκ παραλλήλου, ότι τα στοιχεία που προέβαλαν οι αναιρεσείοντες, προκειμένου να τεκμηριώσουν την ιδιότητά τους ως ενδιαφερόμενα μέρη, ήταν, επιπλέον, αβέβαια και δεν καθιστούσαν δυνατό να αποδειχθεί ότι υφίστατο κίνδυνος η χορήγηση της εικαζόμενης ενίσχυσης να είχε συγκεκριμένες επιπτώσεις στα συμφέροντά τους, εκτίμηση που δεν αμφισβητείται αναιρετικά.

Κατόπιν τούτων, το ΔΕΕ διαπίστωσε ότι οι αναιρεσείοντες δεν κατέδειξαν με επαρκή βεβαιότητα ότι η επίμαχη ενίσχυση μπορούσε να θίξει τα συμφέροντα ενός socio της Barcelona. Στη βάση αυτή, απέρριψε την αίτηση αναιρέσεως.