Μετά από καταγγελία που υποβλήθηκε από την Ισπανία, η Επιτροπή κίνησε την επίσημη διαδικασία έρευνας, προκειμένου να διαπιστώσει εάν μέσω της φορολογικής απαλλαγής, που ίσχυσε στο Γιβραλτάρ μεταξύ των ετών 2011 και 2013, για εισόδημα από παθητικούς τόκους και δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, ανεξάρτητα από την πηγή του εισοδήματος ή την εφαρμογή της αρχή της εδαφικότητας, χορηγήθηκε επιλεκτικό πλεονέκτημα σε εταιρίες που είχαν τέτοιου είδους εισόδημα. Η έρευνα επεκτάθηκε στη συνέχεια σε 165 σχετικές φορολογικές αποφάσεις τύπου “tax rulings” που εκδόθηκαν από τις φορολογικές αρχές του Γιβραλτάρ κατά το ίδιο φορολογικό διάστημα. Η Επιτροπή έκρινε ότι το καθεστώς απαλλαγής του Γιβραλτάρ χορήγησε παράνομες και μη συμβατές κρατικές ενισχύσεις, καθώς και ότι οι πέντε μεμονωμένες αποφάσεις που εκδόθηκαν από τις φορολογικές αρχές του Γιβραλτάρ από το σύνολο των 165 που εξετάστηκαν συνιστούσαν, επίσης, παράνομες ad hoc κρατικές ενισχύσεις που πρέπει να ανακτηθούν (SA.34914/2018). Προκειμένου να συμμορφωθεί με την απόφαση αυτή, το Γιβραλτάρ τροποποίησε την εθνική του νομοθεσία, ώστε να επιτραπεί η αναδρομική φορολόγηση του εισοδήματος από δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Μετά από συζητήσεις με την Επιτροπή, η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της ΕΕ διευκρίνισε μέσω επιστολής ότι, για τους σκοπούς της εκτίμησης του πληρωτέου φόρου, οι εθνικές φορολογικές αρχές δεν μπορούσαν να λάβουν υπόψη τους φόρους που καταβλήθηκαν στις ΗΠΑ επί του εισοδήματος από δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και να τα συμψηφίσουν με τον φόρο που οφείλεται στο Γιβραλτάρ. Ως εκ τούτου, οι φορολογικές αρχές του Γιβραλτάρ απέστειλαν διαταγές ανάκτησης σε όλες τις εταιρίες, όπως η Fossil Ltd, που είχαν λάβει παθητικό εισόδημα με τη μορφή δικαιωμάτων εκμετάλλευσης πνευματικής ιδιοκτησίας κατά την περίοδο που ίσχυε η απαλλαγή και τα έσοδά τους είχαν φορολογηθεί στις ΗΠΑ. Η Fossil Ltd αποφάσισε να προσφύγει κατά αυτών των διαταγών ενώπιον του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου για την εκδίκαση διαφορών περί φόρου εισοδήματος του Γιβραλτάρ, το οποίο αποφάσισε να αποστείλει προδικαστικό ερώτημα στο ΔΕΕ σχετικά με το εάν η εν λόγω απαγόρευση συμψηφισμού είναι σύμφωνη προς την απόφαση της Επιτροπής. Το ΔΕΕ σημείωσε, καταρχάς, ότι, σε περίπτωση που τα προς επιστροφή ποσά δεν μπορούν να καθορισθούν σε συνάρτηση με υποθετικές πράξεις στις οποίες θα μπορούσαν να έχουν προβεί οι επιχειρήσεις αντί των πράξεων που θέτουν ζήτημα κρατικής ενίσχυσης, τότε οι δικαιούχοι ενός καθεστώτος μπορούν, στο στάδιο της ανάκτησης, να επικαλεσθούν εκπτώσεις και μειώσεις που προβλέπει το εθνικό δίκαιο εφόσον αποδεικνύεται ότι όντως μπορούσαν να επωφεληθούν από αυτές κατά τον χρόνο χορήγησης της ενίσχυσης. Πράγματι, προς τον σκοπό της επαναφοράς στην προτέρα κατάσταση οι εθνικές αρχές, κατά το στάδιο της ανάκτησης, μπορούν να λάβουν υπόψη τους την ενδεχομένως ευνοϊκότερη φορολογική μεταχείριση σε σχέση με τη μεταχείριση του κοινού δικαίου στην οποία θα υπέκειτο ο δικαιούχος. Περαιτέρω, το ΔΕΕ παρατήρησε ότι στην επίμαχη απόφαση δεν εξετάζεται η δυνατότητα επικλήσεως των εκπτώσεων και των μειώσεων, τις οποίες προβλέπει η νομοθεσία του Γιβραλτάρ και οι οποίες θα μπορούσαν να τύχουν εφαρμογής κατά τον υπολογισμό του οφειλόμενου φόρου. Αντιθέτως, η απόφαση αυτή επιβάλλει απλώς στις αρμόδιες εθνικές αρχές να ανακτήσουν τον φόρο ο οποίος θα έπρεπε να είχε εισπραχθεί αν δεν υφίστατο η απαλλαγή για τα εισοδήματα που προκύπτουν από παθητικούς τόκους και δικαιώματα εκμετάλλευσης. Εξάλλου, όπως επισήμανε το ΔΕΕ, το ζήτημα του ποιοι είναι οι αλλοδαποί φόροι που μπορούν να συμψηφισθούν με την εσωτερική φορολογική οφειλή και υπό ποιες προϋποθέσεις είναι δυνατός ο συμψηφισμός τους, αποτελεί αντικείμενο αποφάσεως γενικού χαρακτήρα, η οποία εμπίπτει στην εξουσία εκτιμήσεως των κρατών μελών κατά τον καθορισμό των χαρακτηριστικών που συνιστούν τον φόρο. Ακόμη, εθνικό μέτρο το οποίο αποσκοπεί στην αποφυγή της διπλής φορολογίας προβλέποντας μηχανισμό συμψηφισμού των φόρων που καταβάλλονται από φορολογούμενο στην αλλοδαπή με τους φόρους που οφείλει στο Γιβραλτάρ, εμπίπτει, κατ’ αρχήν, στη φορολογική αυτονομία των κρατών μελών και δεν μπορεί, εκτός εάν αποδειχθεί ότι στηρίζεται σε παραμέτρους που εισάγουν διακρίσεις, να χαρακτηρισθεί ως μη συμβατή κρατική ενίσχυση, κατά την έννοια του άρθρου 107 παρ. 1 ΣΛΕΕ. Συνεπώς, το ΔΕΕ έκρινε ότι η επίμαχη απόφαση της Επιτροπής δεν εμποδίζει, σύμφωνα με την αρχή της επαναφοράς των πραγμάτων στην προτέρα κατάσταση, την επίκληση ενός μηχανισμού συμψηφισμού των φόρων που κατέβαλε ο αποδέκτης στην αλλοδαπή με εκείνους που οφείλει στο κράτος μέλος. https://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf;jsessionid=753C498C5881D6AFF15E6400A324E58D?text=&docid=265544&pageIndex=0&doclang=EL&mode=req&dir=&occ=first&part=1&cid=1925941