Μεταξύ των ετών 2012 και 2014, η Γαλλία θέσπισε μέτρα χρηματοδότησης, προκειμένου να στηρίξει έξι υπεράκτιες μονάδες παραγωγής αιολικής ενέργειας που βρίσκονται στα γαλλικά χωρικά ύδατα πέραν της βορειοδυτικής ακτής της Γαλλίας, και, συγκεκριμένα, στις τοποθεσίες "Courselles-sur-Mer", "Fécamp", "Saint-Nazaire", "Iles d'Yeu/Noirmoutier", "Dieppe/Le Tréport" και "Saint-Brieuc". Καθένα από τα αιολικά πάρκα θα αποτελούνταν από 62 έως 83 τουρμπίνες με εγκατεστημένη ισχύ από 450 έως 498 μεγαβάτ ανά μονάδα παραγωγής και θα λάμβανε λειτουργική ενίσχυση, με τη μορφή υποχρέωσης της εταιρίας EDF (EDF-OA) να αγοράσει την ηλεκτρική ενέργεια σε τιμή υψηλότερη από την αγοραία, ενώ το πρόσθετο κόστος θα αντισταθμιζόταν πλήρως από το κράτος. Ωστόσο, λόγω ιδίως των καθυστερήσεων στη λήψη διοικητικών αδειών και των πολυάριθμων προσφυγών που ασκήθηκαν από τρίτους ενώπιον των γαλλικών εθνικών δικαστηρίων σχετικά με τα έξι αυτά πάρκα, η έναρξη της κατασκευής των πρώτων πάρκων προβλέφθηκε να γίνει το 2019. Στο μεταξύ, διοργανώθηκε νέα πρόσκληση υποβολής προσφορών μεταξύ των ετών 2016 και 2019 για την κατασκευή ενός νέου αιολικού πάρκου στα ανοιχτά της Δουνκέρκης Η Επιτροπή, που επιλήφθηκε της υπόθεσης κατόπιν κοινοποίησης εκ μέρους των γαλλικών αρχών και ορισμένων καταγγελιών, έκρινε ότι τα επίμαχα μέτρα αποτελούν παράνομες κρατικές ενισχύσεις, καθώς τέθηκαν σε εφαρμογή πριν κοινοποιηθούν στην Επιτροπή, ωστόσο τα ενέκρινε σύμφωνα με τις Κατευθυντήριες Γραμμές για την προστασία του περιβάλλοντος 2008 (SA.45274, SA.45273, SA.45276, SA.47246, SA.47247 και SA.48007). Κατά της ανωτέρω απόφασης της Επιτροπής, άσκησαν προσφυγή ακύρωσης ενώπιον του ΓεΔΕΕ ο Συνεταιρισμός Συνεργαζόμενων Βιοτεχνικών Αλιέων (“Coopérative des artisans pêcheurs associés” - CAPA), το γαλλικό Ταμείο περιφερειακής οργάνωσης ιχθυαγορών (FROM NORD) και ο Οργανισμός παραγωγών CME Manche-Mer du Nord (OP CME Manche-Mer du Nord), επειδή θεώρησαν ότι θίγονται έμμεσα από τα επίμαχα μέτρα. Όσον αφορά τους προσφεύγοντες αλιείς, το ΓεΔΕΕ διαπίστωσε ότι οι αγορές στις οποίες δραστηριοποιούνται οι ίδιοι και αυτές στις οποίες πωλούν τα αντίστοιχα προϊόντα τους οι δικαιούχοι της επίδικης ενίσχυσης είναι εντελώς διαφορετικές. Συγκεκριμένα, οι αλιείς δραστηριοποιούνται στον τομέα της θαλάσσιας βιοτεχνικής αλιείας, ενώ οι δικαιούχοι της επίμαχης ενίσχυσης εκμεταλλεύονται υπεράκτια αιολικά πάρκα με σκοπό την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας που πωλείται στην αγορά ενέργειας. Περαιτέρω, η αντίστοιχη διαδικασία παραγωγής τους δεν συνεπάγεται τη χρήση της ίδιας «πρώτης ύλης»: οι αλιείς εξάγουν τον αλιευτικό πόρο, ενώ οι διαχειριστές υπεράκτιων αιολικών πάρκων χρησιμοποιούν την κινητική ενέργεια του ανέμου. Πρόκειται, δηλαδή, για δύο διαφορετικές οικονομικές δραστηριότητες που αναπτύσσονται, απλώς, στην ίδια περιοχή, με σκοπό την εκμετάλλευση διαφορετικών πόρων. Το ΓεΔΕΕ έλαβε υπόψη του, επίσης, το γεγονός ότι οι προσφεύγοντες αλιείς δεν έχουν άνευ όρων δικαίωμα να εκμεταλλεύονται αυτές τις περιοχές, πράγμα που θα τους έθετε σε άμεσο ανταγωνισμό με τους δικαιούχους των ενισχύσεων. Υπ’ αυτά τα δεδομένα, το ΓεΔΕΕ έκρινε ότι, σε αντίθεση με την περίπτωση που υφίσταται σχέση άμεσου ανταγωνισμού μεταξύ του προσώπου που αιτείται την ακύρωση απόφασης της Επιτροπής και του δικαιούχου της ενίσχυσης, όταν υπάρχει σχέση έμμεσου ανταγωνισμού, όπως στην υπό κρίση περίπτωση, δεν συνεπάγεται αυτοδικαίως ότι ο προσφεύγων έχει την ιδιότητα του «ενδιαφερόμενου μέρους», κατ’ άρθρο 1 περ. η΄ του Διαδικαστικού Κανονισμού 2015/1589. Πράγματι, μία τέτοια σχέση επιβάλλει την υποχρέωση σε όσους την επικαλούνται να αποδεικνύουν επαρκώς κατά νόμον ότι η επίμαχη ενίσχυση κινδυνεύει να έχει συγκεκριμένο αρνητικό αντίκτυπο στην ανταγωνιστική τους θέση. Εν προκειμένω, το ΓεΔΕΕ διαπίστωσε ότι η άδεια που χορηγήθηκε για τη λειτουργία των αιολικών πάρκων στις εν λόγω περιοχές δεν αποκλείει την ανάπτυξη άλλων δραστηριοτήτων σε αυτές, όπως την αλιεία. Εξάλλου, οι περιορισμοί, στους οποίους υπόκεινται στην πράξη οι αλιευτικές δραστηριότητες σ’ αυτές τις περιοχές, οφείλονται στους στόχους ασφάλειας και πρόληψης της αλιείας που επιβάλλουν οι αρμόδιες αρχές και όχι στην άσκηση από τους δικαιούχους των ενισχύσεων ενός αποκλειστικού δικαιώματος χρήσης που τους απένειμαν οι ίδιες αρχές. Συνεπώς, το ΓεΔΕΕ έκρινε ότι οι πιθανές συνέπειες αυτών των περιορισμών στην οικονομική δραστηριότητα των αλιέων είναι εγγενείς στη ρύθμιση του δημόσιου θαλάσσιου χώρου και δεν μπορούν να θεωρηθούν ότι παρέχουν πλεονέκτημα στους φορείς εκμετάλλευσης των αιολικών πάρκων έναντι των αλιευτικών επιχειρήσεων που χρησιμοποιούν τις ίδιες περιοχές. Σχετικά με τον CAPA, το ΓεΔΕΕ επισήμανε ότι η δραστηριότητά του εξαρτάται από τις οικονομικές αποφάσεις των πελατών του και, άρα, δεν επηρεάζεται από τη χορήγηση των επίμαχων ενισχύσεων. Επομένως, σε καμία περίπτωση, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια σχέση ανταγωνισμού μεταξύ τους, ιδίως, αφού η πελατεία του CAPA δεν περιορίζεται στους προσφεύγοντες αλιείς, αλλά περιλαμβάνει περίπου 70 επαγγελματίες εγγεγραμμένους στην περιοχή Hauts-de-France, τη Νορμανδία και τη Βρετάνη. Βάσει των ανωτέρω, το ΓεΔΕΕ έκρινε ότι η προσφυγή δεν είναι παραδεκτή και την απέρριψε, καταδικάζοντας τις προσφεύγουσες στα δικαστικά έξοδα. https://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=246004&pageIndex=0&doclang=FR&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=39404227