H εταιρία Zennaro, στο πλαίσιο προκήρυξης που εξέδωσε το ιταλικό Εθνικό Ίδρυμα Ασφαλίσεως κατά των εργατικών ατυχημάτων (INAIL) για την παροχή κινήτρων στις επιχειρήσεις για την υλοποίηση δράσεων στον τομέα της υγείας και της ασφάλειας στην εργασία, υπέβαλε σχέδιο για λήψη de minimis ενίσχυσης, το οποίο εγκρίθηκε, αρχικά, από τις αρμόδιες αρχές. Στη συνέχεια, όμως, το INAIL αρνήθηκε να καταβάλει στη Zennaro το ποσό της de minimis ενίσχυσης, επειδή διαπίστωσε εκ των υστέρων ότι η τελευταία είχε ήδη λάβει, εντός των τριών τελευταίων οικονομικών ετών, και άλλη ενίσχυση de minimis, με αποτέλεσμα τα σωρευόμενα ποσά να υπερβαίνουν το ανώτατο όριο των 200.000 ευρώ που θέτει ο Κανονισμός de minimis 1407/2013. Περαιτέρω, το INAIL αρνήθηκε να κάνει δεκτό αίτημα της Zennaro για μείωση του ποσού της εγκριθείσας από αυτό de minimis ενίσχυσης, καθώς είχε την άποψη ότι αυτό αντίκειται στον Καν. 1407/2013 για τις ενισχύσεις ήσσονος σημασίας και ότι η Zennaro έπρεπε να παραιτηθεί ολικώς από την προηγούμενη de minimis ενίσχυση που είχε λάβει. Το Περιφερειακό Διοικητικό Δικαστήριο του Βένετο έκανε δεκτή την προσφυγή της Zennaro και ακύρωσε την απόφαση του INAIL, λαμβάνοντας υπόψη την απάντηση της Γ.Δ. Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε ερώτημα που της έθεσε, ότι τόσο η αναλογική μείωση του ποσού της αρχικής ενίσχυσης de minimis όσο και η ολική παραίτηση από προηγούμενη de minimis ενίσχυση είναι συμβατές με τους ενωσιακούς κανόνες κρατικών ενισχύσεων, προς τον σκοπό τήρησης του ορίου των 200.000 ευρώ. Κατά της πρωτόδικης αυτής απόφασης το INAIL άσκησε έφεση ενώπιον του ιταλικού Συμβουλίου της Επικρατείας (Consiglio di Stato), εμμένοντας στη νομιμότητα της απόφασής του. Υπό τα παραπάνω δεδομένα, το Consiglio di Stato απέστειλε προδικαστικό ερώτημα στο ΔΕΕ σχετικά με την ερμηνεία των άρθρων 3 και 6 του Καν. 1407/2013 όσον αφορά τη σώρευση ενισχύσεων de minimis που χορηγούνται εντός των τριών τελευταίων οικονομικών ετών. Το ΔΕΕ επισήμανε αρχικά ότι το άρθρο 3 του Καν. de minimis 1407/2013, που έχει ως αντικείμενο τον καθορισμό του ύψους των ενισχύσεων de minimis που παρεκκλίνουν από την αρχή της απαγόρευσης του άρθρου 108 ΣΛΕΕ, και το άρθρο 6 αυτού του Κανονισμού, που αφορά τον έλεγχο που διενεργούν τα κράτη μέλη κατά τη χορήγηση μιας τέτοιας ενίσχυσης, προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι τηρούνται οι κανόνες σώρευσης των ενισχύσεων ήσσονος σημασίας, πρέπει να ερμηνεύονται στενά. Περαιτέρω, το ΔΕΕ διαπίστωσε ότι ο Καν. 1407/2013 δεν περιλαμβάνει διατάξεις βάσει των οποίων οι αιτούσες επιχειρήσεις θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να τροποποιήσουν την αίτησή τους για τη χορήγηση ενίσχυσης ήσσονος σημασίας, μειώνοντας το ποσό της ή παραιτούμενες από προγενέστερες ενισχύσεις ήσσονος σημασίας, προκειμένου να τηρήσουν το ανώτατο όριο που ορίζεται στον Καν. 1407/2013. Επομένως, τα κράτη μέλη δεν έχουν αντίστοιχη υποχρέωση παροχής αυτής της δυνατότητας στις ενδιαφερόμενες επιχειρήσεις. Ωστόσο, το ΔΕΕ έκρινε ότι, λόγω του ευρέως περιθωρίου εκτίμησης που διαθέτουν τα κράτη μέλη όσον αφορά τον καθορισμό της διαδικασίας χορήγησης των ενισχύσεων ήσσονος σημασίας, βάσει του άρθρου 3 παρ. 4 του Καν. 1407/2013 που προβλέπει ότι η χορήγηση της ενίσχυσης διέπεται από την εφαρμοστέα εθνική ρύθμιση, μπορούν, αλλά δεν υποχρεούνται, να επιτρέπουν στις αιτούσες επιχειρήσεις να τροποποιούν την αίτησή τους για τη χορήγηση ενίσχυσης ήσσονος σημασίας πριν από τη χορήγησή της, προκειμένου να μην υπερβούν το ανώτατο όριο σώρευσης ενισχύσεων ήσσονος σημασίας. Συναφώς το ΔΕΕ τόνισε ότι η όποια τροποποίηση θα πρέπει να γίνει σε ημερομηνία προγενέστερη της ημερομηνίας χορήγησης της νέας ενίσχυσης ήσσονος σημασίας, καθώς η εξακρίβωση της τήρησης του ανώτατου ορίου ενισχύσεων ήσσονος σημασίας διενεργείται από τις αρμόδιες αρχές κατά τον χρόνο χορήγησης της ενίσχυσης. http://curia.europa.eu/juris/liste.jsf?lgrec=fr&td=%3BALL&language=el&num=C-608/19&jur=C