Η Ισπανία υιοθέτησε το 1990 έναν νόμο, βάσει του οποίου όλοι οι ισπανικοί επαγγελματικοί αθλητικοί σύλλογοι υποχρεώθηκαν να μετατραπούν σε Αθλητικές Ανώνυμες Εταιρίες (ΑΑΕ), προκειμένου να γίνεται πιο υπεύθυνη διαχείριση και επίβλεψη της δραστηριότητάς τους. Ο νόμος προέβλεψε μία εξαίρεση για τους επαγγελματικούς αθλητικούς συλλόγους που ήταν κερδοφόροι κατά τις τελευταίες οικονομικές χρήσεις πριν από την ψήφιση του νόμου και οι οποίοι μπορούσαν να συνεχίσουν να λειτουργούν ως νομικά πρόσωπα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα (αθλητικοί σύλλογοι), υποκείμενα σε ειδική φορολογική μεταχείριση. Συγκεκριμένα, εφαρμοζόταν επί των εσόδων τους ειδικός φορολογικός συντελεστής, ο οποίος ήταν χαμηλότερος από τον αντίστοιχο που θεσπίστηκε για τις ΑΑΕ. Ωστόσο, στις ΑΑΕ εφαρμοζόταν υψηλότερο ανώτατο όριο φορολογικών εκπτώσεων για επανεπένδυση έκτακτων κερδών απ’ ό,τι στα νομικά πρόσωπα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Οι εκπτώσεις αυτές έχουν ιδιαίτερη οικονομική σημασία στον τομέα του επαγγελματικού αθλητισμού, δεδομένου ότι επιτρέπουν στις ομάδες να επανεπενδύουν τα κέρδη τους προς απόκτηση νέων παικτών. Χρήση της παραπάνω εξαίρεσης έκαναν τέσσερις ισπανικοί επαγγελματικοί ποδοσφαιρικοί σύλλογοι και συγκεκριμένα, οι Fútbol Club Barcelona (Βαρκελώνη), Club Atletico Osasuna (Παμπλόνα), Athletic Club (Μπιλμπάο) και Real Madrid Club de Fútbol (Μαδρίτη). Η Επιτροπή έκρινε το 2016 ότι το επίμαχο φορολογικό μέτρο συνιστούσε παράνομο και μη συμβατό καθεστώς κρατικών ενισχύσεων που χορηγήθηκε με τη μορφή φορολογικού πλεονεκτήματος υπέρ των τεσσάρων προαναφερθέντων επαγγελματικών ποδοσφαιρικών συλλόγων. Κατά της απόφασης της Επιτροπής που διέταξε την ανάκτηση της ενίσχυσης προσέφυγε η Athletic Club προβάλλοντας ως λόγο ακύρωσης ότι το επίμαχο μέτρο δεν είχε επιλεκτικό χαρακτήρα, καθώς η διαφοροποίηση του φορολογικού καθεστώτος στο οποίο υπόκεινται οι μη κερδοσκοπικές οντότητες και οι ανώνυμες εταιρείες είναι δικαιολογημένη λόγω των ουσιωδών διαφορών μεταξύ των δύο οντοτήτων. Το ΓεΔΕΕ απέρριψε την προσφυγή της Athletic Club, καθώς έκρινε ότι το επίμαχο φορολογικό μέτρο εισάγει διαφορετική φορολογική μεταχείριση μεταξύ των επαγγελματικών αθλητικών συλλόγων της Ισπανίας που βρίσκονται σε παρόμοια νομική και πραγματική κατάσταση και όχι μεταξύ των μη κερδοσκοπικών οντοτήτων και εμπορικών εταιριών της Ισπανίας. Πράγματι, βάσει του μέτρου αυτού ορισμένοι αθλητικοί σύλλογοι, που μπορούσαν να υπαχθούν στη νομική μορφή των εταιριών μη κερδοσκοπικού σκοπού, επωφελούνταν από την ανωτέρω ειδική φορολογική μεταχείριση, με αποτέλεσμα να φορολογούνται με μικρότερο συντελεστή σε σχέση με τους υπόλοιπους αθλητικούς συλλόγους που δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν στο εξής με τη μορφή σωματείου και έπρεπε να μετατραπούν σε ΑΑΕ. Συνεπώς, το ΓεΔΕΕ αποφάνθηκε ότι, εν προκειμένω, πληρούται η προϋπόθεση του επιλεκτικού χαρακτήρα που θέτει το άρθρο 107 παρ. 1 ΣΛΕΕ για τον χαρακτηρισμό του μέτρου ως κρατικής ενίσχυσης. http://curia.europa.eu/juris/liste.jsf?language=el&td=ALL&num=T-679/16